در بیت «فراش باد صبا را الفته مزار سبز رنکا بیلستر زده»، استعاره به این صورت است:
مصراع اول: "باد صبا" به عنوان فراش (فرشگستر) معرفی شده است. "فراش" به معنای کسی است که فرش میگستراند. اینجا، باد صبا که بادی ملایم و خوشبو است، استعاره از کسی است که صبحگاهان به گستراندن سبزه و گیاهان روی مزرعه سبز میپردازد.
**نوع استعاره:** مکنیه. زیرا در این استعاره، "باد صبا" صفت یا عملکردی انسانی گرفته است (فرشگستری) که خود این چیز را نمیگوید ولی نقش آن را ایفا میکند.